Ջրի կայունության շերտը (ցեմենտի կայունացված մանրախիճ շերտ), որը նաև հայտնի է որպես անջրանցիկ շերտ կամ անջրանցիկ շերտ, ճանապարհային ճարտարագիտության շատ կարևոր մասն է: Այն գտնվում է ենթաշերտի լցման շերտի և մայթի շերտի միջև, հիմնական նպատակն է կանխել ստորերկրյա ջրերի և խոնավության վերընթաց միգրացիան, ապահովել ենթաշերտի լցման կայունությունը և ծածկի միասնական կրող ուժը: Օգտագործված հիմնական նյութերն են կավը, ավազը, տիղմը, ցեմենտը, պողպատե խարամը և այլն։ Այս նյութերը կարող են օգտագործվել առանձին կամ միմյանց հետ համատեղ՝ ըստ իրենց բնութագրերի՝ ջրի լավ դիմադրության և խտացման հասնելու համար: Շինարարության մեթոդներն են հիմնականում ռետինե գլանափաթեթի խտացման մեթոդը, սալահատակի մեթոդը և ցողման մեթոդը: Շինարարության այս մեթոդներն ունեն իրենց առանձնահատկությունները, որոնք պետք է ընտրվեն ծրագրի կոնկրետ իրավիճակի համաձայն: Ջրի կայունության շերտը ճանապարհի կայունությունն ու արդյունավետությունն ապահովելու հիմնական օղակն է: Թեև այն կառուցվածքային շերտ է, որին մարդիկ առանձնապես ուշադրություն չեն դարձնում, սակայն նրա դերն ու ազդեցությունը վճռորոշ են։